Και ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορας τα πήρε άγρια στο κρανίο, διότι όπως του τα σφύριξαν, τρία καλόπαιδα, ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδενεγώ,
αρνήθηκαν να πιστέψουν τον μέγα εν τόπω σώστη, που μίγμα θέλησε να αλλάξει, τον τόπο να αναπτύξει,
και τους θεώρησε πυρήνες της πυρκαγιάς.
Και διέταξε πως αν καλά τα έχουν με αυτήν, μέσα να ριχτούν, και αν δίκιο σε όλα έχουν, τίποτα κακό δεν θα πάθουν.
Έτσι και έγινε.
Οι τρείς στην πυρά ερίχθησαν, μα τίποτα δεν έπαθαν.
Όμως η φάβα έχει κάποιο λάκο, όπως και ο δρόμος τη δική του ιστορία.
Πρόκειται για μια άλλη ραδιουργία του γνωστού και μη εξαιρετέου Οινοκράτη, μιας και αυτός τα ξύλα στο καμίνι έριξε.
Διότι τα ξύλα από τα χέρια του ήταν πειραγμένα και με ειδικό βερνίκη πασαλειμμένα,
με αποτέλεσμα ούτε φλόγα ύψιστη να
δημιουργείται, ούτε η θερμοκρασία να αγγίζει μείζονες βαθμούς.
Βέβαια ο Οινοκράτης προσπάθησε να το σκάσει για να μην γίνει αντιληπτή η μπαγαποντιά του,
αλλά έγινε αντιληπτός από παπαράτσι την ώρα που κατέβαινε από το κλιμακοστάσιο.
Τώρα απομένει να δούμε γιατί το έκανε, ποιά τα κίνητρα του και ποιούς σκοτεινούς κύκλους υπηρετεί.
κείμενο: Θεοδωρίδης Βλαδίμηρος
